De nevelpanters waren na afgelopen dinsdag nog maar zelden buiten gespot. Misschien dat moeder het nog iets te vroeg vind? De kleine welpjes het nog iets te spannend vinden? Of is het toch het slechte weer van de afgelopen dagen? Niemand die het weet, maar gelukkig wordt er binnen nog veel gespeeld en ontdekt. En dat was vandaag ook het geval toen we het park bezochten. Al werden we in de middag wel enorm verrast toen we voorbij liepen.

Vandaag bezocht ik het park niet alleen, maar nam ik een vriendin mee. Dit was haar eerste bezoek aan Ouwehands. Ik zei: "Het maakt niet uit hoe lief de giraf kijkt of hoe lui de leeuwen liggen. We gaan eerst naar de nevelpanters!"

En dat is ook maar goed ook, want Hima liep even lekker buiten en haar drie deugnietjes waren heerlijk aan het spelen!

Na even gekeken te hebben was het toch wel even tijd om door te lopen. Al was ik er graag bij blijven staan om even te kijken en hopen dat er iemand naar buiten zou gaan. Ik was vandaag niet alleen natuurlijk en we moesten nog andere dieren bekijken.

Hima ging weer naar buiten toen we kwamen kijken. Ze probeerde de drieling mee te roepen, maar ze kwamen niet. Hima besloot uiteindelijk om toch door te lopen en lekker te zonnen op de rots, haar favoriete plek. Maar..... ze had overduidelijk geen rust. En ging weer terug om bij haar welpjes te kijken.

Hima probeerde het opnieuw en ja hoor! Er kwam er eentje na. Heel voorzichtig... sluipend en kijkend... en toen schok ze en keerde ze gauw om.

Hima had in de gaten dat haar welpjes haar nog niet wilde volgen, maar ze wilde zo graag naar buiten. Het was ook zo lekker weer. Hima ging weer naar buiten, maar dit keer deed ze wat anders...

In plaats van gelijk naar boven te lopen, liep ze rond op de grond. Kijkend en zoekend... De bosjes midden in het verblijf had haar aandacht. Maar waarom? Ze bleef het onderzoeken en naar staren. Zat er iets verstopt of was er iets anders?

Wat het ook was, we wisten het op dat moment nog niet en Hima ging weer naar binnen en liggen. En wij hadden besloten om te lunchen.

"Helaas" was het Jungle Restaurant gesloten en besloten we maar naar het Koffiehuis te gaan. Dat betekende weer even langs de nevels. En gelukkig maar! Moeder stond weer bij de ingang naar buiten en riep weer haar welpjes. Dit keer reageerde er wel eentje.

Wat er toen gebeurde was iets waar ik op had gehoopt! Moeder liep dwars door het verblijf naar de bosjes die ze aan het onderzoeken was. Ze zocht een plek waar haar jongen rustig konden liggen, spelen en schuilen. Ze had deze gevonden.

Een van de welpjes rende met mama mee, een klein hopje om mama bij te houden en in de bosjes. Hima kwam er weer uit, roepen naar de andere twee, maar deze kwamen niet. Het welpje kwam uit de bosjes, tot mijn grote verbazing was het niet wie ik dacht dat het was.

Ik had nooit verwacht, dat het zusje, dat in het begin zo voorzichtig was, als eerste de grote stappen door het verblijf zou nemen. Ik had eerder haar broer of wilde zus verwacht.

De ontwikkelingen en zelfvertrouwen die ze de laatste 2-3 weken heeft opgebouwd is verbazingwekkend. Nog steeds heel voorzicht, maar zeker niet meer zo onzeker. Ze bleef zelfs nog heel even wachten terwijl mama al terug liep. Ze rende er daarna wel achterna.

De rest van de dag was het lekker binnen spelen en rond sluitingstijd was het toch echt tijd om te slapen. Een dag vol avontuurtjes was weer voorbij.